Welke strategieën worden gebruikt om risico te beheren?

We streven naar een portefeuille die voldoende gespreid is om de impact van negatieve kredietkwesties te minimaliseren en tegelijkertijd voldoende geconcentreerd is om te profiteren van actief beheer. Daarvoor screenen we verschillende categorieën binnen de wereldwijde creditmarkten op waarde die over het hoofd is gezien als gevolg van biases en segmentatie. Er zijn vaak waardekansen te vinden in korterlopende obligaties met een aantrekkelijke waardering ten opzichte van andere bedrijfsobligaties. En de geschiedenis leert ons dat deze waarderingspremies de neiging hebben om terug te keren naar het gemiddelde.

We passen drie belangrijke principes toe om het risico effectief te beheren en te beheersen:

1. Spreiding: Door beleggingen te spreiden over verschillende issuers beperken we het concentratierisico. Als een issuer bijvoorbeeld in financiële nood verkeert, kan het gebeuren dat obligatiehouders niet het volledige bedrag terugbetaald krijgen. Door goed gespreide portefeuilles samen te stellen kunnen beleggers de impact van kredietrisico op de performance beperken. Daarom zijn onze portefeuilles over het algemeen gespreid over meer dan 100 verschillende issuers.

2. Limieten voor issuers: Het opleggen van strikte limieten, zoals absolute of relatieve concentratielimieten op basis van ratings, biedt beleggers bescherming wanneer strategieën en/of mandaten groeien in omvang. Een grote positie verkopen in een bedrijfsobligatie met een AA-rating is eenvoudiger dan zo'n zelfde positie verkopen in een credit met een lagere rating. De liquiditeit wordt vooral relevant bij beleggen in credits van lagere kwaliteit, omdat de kans op wanbetaling onevenredig toeneemt.

3. Duration Times Spread (DTS)¹ : Fundamenteel bottom-up-creditonderzoek is belangrijk voor het begrijpen van relevante kredietrisico's en het vermijden van de value trap, waarbij credits worden gekocht die goedkoop zijn vanwege een hoger risico op wanbetaling. Beleggers moeten inzicht hebben in de manier waarop de volatiliteit in creditspreads het rendement beïnvloedt en hoe ze een creditportefeuille kunnen samenstellen om die volatiliteit te verminderen.
   

Het is voor beleggers belangrijk om onderscheid te maken tussen beloonde en onbeloonde risicofactoren. Onder beloond risico vallen in onze ogen de risico's die worden benut door een contraire benadering te hanteren, op basis van grondig onderzoek. Als we ervan uitgaan dat de F-score² voor een issuer wijst op een fundamentele verbetering die de markt over het hoofd ziet als gevolg van recessieangst, slechte winstcycli of een traag ratingbureau, zien we dat als een beloond risico.

Daarnaast kan het risico van achtergesteldheid ook worden beloond. Solide bedrijven met gezonde fundamentals kunnen verschillende soorten schuldinstrumenten uitgeven, zoals senior, achtergestelde, first-lien of second-lien obligaties, of payment-in-kind notes. Voor senior en achtergestelde obligaties is de kans op wanbetaling even groot, en als de kans op wanbetaling van een issuer extreem laag is, kan het gunstig zijn om te beleggen in de achtergestelde obligaties. Dit is met name het geval bij uitlopende spreads, die beleggers een aantrekkelijk instapmoment bieden.

Er is een handvol onbeloonde risico's, zoals individuele risico's, die meer voorkomen in bepaalde marktsegmenten, waaronder vastgoed, retail en vrije tijd. Historisch gezien zijn wanbetalingen vooral geconcentreerd in deze sectoren, maar met de nodige voorzichtigheid blijven ze rendabel om in te beleggen.

Het is ook niet altijd lonend om te laag in de kapitaalstructuur te beleggen. Bedrijven met een hoge schuldenlast kunnen problemen krijgen met het betalen van coupons en het nakomen van hun schuldverplichtingen, en een zwakke governance is nadelig omdat het creditbeleggers kan blootstellen aan een materieel neerwaarts risico. Duurzaamheidsrisico's kunnen ook een negatieve impact hebben. Zo kunnen vervuilende bedrijven onder druk komen te staan door regelgeving als de transitie naar een CO₂-arme economie aan snelheid wint.

Om de risico's te beheren richten we ons voornamelijk op markt- en kredietrisico's waar beleggers in onze ogen voor worden gecompenseerd. Om het inherente kredietrisico in onze portefeuilles te meten en te monitoren gebruiken we een zelfontwikkeld risicobeheersysteem. Daarmee kunnen onze portefeuillemanagers en de afdeling Risk Management het markt-, sector- en bedrijfsspecifieke risico in de gaten houden. Voor elk van deze factoren hangt de risico-exposure af van de weging, spread en duration van individuele beleggingen, iets wat zich vertaalt in een hoeveelheid risicopunten. Iedere keer als de portefeuillemanager risico toekent aan een portefeuillebelang, wordt het overtuigingsniveau uitgedrukt door het aantal risicopunten.

Voetnoten

¹Lees meer over hoe we DTS gebruiken om creditvolatiliteit te meten.
² De Piotroski F-score is een financiële tool, ontwikkeld door Joseph Piotroski, die de financiële kracht van een bedrijf beoordeelt op basis van negen criteria die betrekking hebben op winstgevendheid, schuldniveau, liquiditeit en operationele efficiëntie. De scores lopen uiteen van 0 tot 9, waarbij een hogere score duidt op een betere financiële gezondheid.